Je staat altijd aan. Voor je cliënten. Je collega’s. Je gezin. Je bent zorgzaam, betrokken, loyaal. Mensen kunnen op je bouwen. Maar ondertussen merk je iets anders: je bent moe. Niet een beetje moe, maar tot op het bot uitgeput. Het voelt alsof je op automatische piloot leeft. Alsof je hoofd vol is en je hart leeg.
Herkenbaar? Dan is het tijd om stil te staan. Want veel zorg- en welzijnsprofessionals gaan te lang door, totdat het écht niet meer gaat.
Wanneer wordt ‘gewoon moe’ iets ernstigers?
In de zorg ben je gewend om door te zetten. Te schakelen. Nog even een dienst ruilen. Nog even iemand helpen. Maar ondertussen negeer je je eigen signalen. Herken je dit?
- Je voelt je vaak somber, leeg of snel emotioneel
- Je slaapt slecht of piekert veel
- Je lijf voelt gespannen of opgejaagd, zelfs op je vrije dag
- Je hebt minder plezier in je werk of thuis
- Je hebt moeite om te concentreren of dingen te onthouden
- Je voelt je afstandelijk naar je cliënten of collega’s
- Je hebt last van hoofdpijn, maagklachten of hartkloppingen (en nog tientallen ander mogelijkheden)
- Je energie is op, zelfs bij de kleinste taken
Dit zijn geen zwakheden. Dit zijn waarschuwingssignalen. Symptomen van overspanning of burn-out lees ze hier. En nee, het hoort er niet ‘gewoon bij’.
Burn-outklachten in de zorg worden vaak te laat herkend
Zorgverleners zijn kampioenen in negeren. Ze zorgen voor anderen zoals ze zouden moeten zorgen voor zichzelf. Maar dat gebeurt zelden. Er is altijd iets belangrijkers. Iemand die het harder nodig heeft.
Tot je niet meer kunt. Dan val je uit. En herstel je niet in een weekje vakantie.
In de praktijk zie ik het vaak: vrouwen in de zorg die zichzelf volledig zijn kwijtgeraakt. Die blijven doorgaan, ondanks alle alarmsignalen. Omdat ze denken dat het aan hen ligt. Dat ze gewoon even harder moeten werken. Of beter hun best moeten doen.
Maar als je lijf ‘stop’ zegt, helpt ‘nog meer gas geven’ je niet vooruit.
Wat kun je doen als je burn-outsignalen herkent?
De eerste stap? Erkennen dat het zo niet langer gaat. En dat je dit niet alleen hoeft te dragen. Burn-outklachten gaan niet vanzelf weg. Sterker nog, als je niets verandert, wordt het meestal erger.
Dus gun jezelf wat je een ander ook gunt: hulp.
Ga naar je huisarts, de bedrijfsarts, of zoek een burn-out of stresscoach die begrijpt hoe het is om in de zorg te werken. Die weet hoe het voelt om altijd sterk te moeten zijn. En die je leert om weer op jezelf te vertrouwen.
Ik help zorg- en welzijnstoppers zoals jij om weer adem te halen
Mijn missie is om vrouwen in de zorg te helpen terug te keren naar zichzelf. Zodat je weer kunt voelen wat jóu gelukkig maakt. Zonder schuldgevoel. Zonder constante haast in je hoofd. Zonder jezelf kwijt te raken in een beroep waarin je ooit zoveel voldoening vond.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Plan een gratis kennismakingsgesprek met me. Dan kijken we samen of ik je kan helpen om uit deze overlevingsstand te komen en weer te gaan leven, met lef, energie en plezier.