Waarom je stress ervaart (en wat je nu al kunt doen)
Je wilt zo graag… maar het lukt niet
Herken je dit?
Je verlangt naar meer rust. Meer zelfvertrouwen. Grenzen kunnen aangeven zonder schuldgevoel. Misschien wil je simpelweg weer genieten van je werk, zonder die constante onrust in je hoofd.
Je weet precies wat je zou willen.
Maar het lukt niet.
Wat je misschien niet doorhebt, is dat dit meer is dan frustratie.
Een verlangen impliceert dat iets nu niet goed is.
En daarmee is er dus sprake van lijden.
Zacht misschien. Onderhuids. Maar voelbaar in je lijf, in je energie, in je humeur.
Als je iets wílt, maar het lukt niet
Je denkt misschien: “Als ik maar harder mijn best doe, dan komt het wel goed.”
Of: “Anderen kunnen dit ook, waarom lukt het mij dan niet?”
En ondertussen baal je van jezelf. Want waarom is dat ene gesprek zo spannend? Waarom blijf je alles zelf doen terwijl je weet dat je zou moeten delegeren?
Wat je over het hoofd ziet: dat ‘niet lukken’ heeft een reden.
Het komt niet doordat je slap bent of geen ruggengraat hebt.
Het komt vaak voort uit iets ouds. Een overtuiging die diep zit.
Misschien leerde je vroeger al:
“Je moet sterk zijn.”
“Niet zeuren, doorgaan.”
“Je moet het zelf oplossen.”
En dus houd je alles overeind. Ten koste van jezelf.
De gevolgen van (onzichtbare) stress
Het sluipt erin.
Je merkt dat je sneller geprikkeld bent. Dat je ‘s avonds uitgeblust op de bank zit, maar je hoofd maar blijft draaien. Dat je niet meer écht blij bent op je werk, ook al doe je iets wat ooit je passie was.
Misschien slaap je slechter. Of word je vaker ziek. Heb je ineens meer rug- of hoofdpijn. Of reageert je lijf op andere manieren – moe, gespannen, onrustig.
En wat vaak gebeurt: je past je aan.
Je schakelt een tandje bij.
Je laat nog minder los.
Je denkt: “Het gaat wel weer over als dit project klaar is. Als die nieuwe collega is ingewerkt. Als ik straks vakantie heb.”
Maar het gaat niet over. Want het zit dieper.
Je lichaam zegt: stop.
En jij negeert het. Want je denkt dat je door móet.
Voor je team. Voor je cliënten. Voor de afdeling.
Waarom je niet gek bent als het tegenzit
Je wilt impact maken. Betere zorg leveren. Een veilig team neerzetten.
Je zit vol ideeën, betrokkenheid en verantwoordelijkheidsgevoel.
Maar je voelt je gevangen in een systeem dat niet meebeweegt.
Je krijgt de ruimte niet. Of durft die zelf niet te nemen.
Je zegt ja tegen te veel dingen. En nee tegen jezelf.
Dat maakt je geen zwakkeling. Dat maakt je mens.
Een vrouw die zich jarenlang heeft aangepast. Gegeven. Volgehouden.
En precies daarom is het zo waardevol om nu even stil te staan.
Wat kun je nú al doen? 3 tips voor vandaag
-
Sla je agenda open en plan ‘lege tijd’
Echt. Gewoon 30 minuten waar niets in hoeft. Geen overleg, geen mail, geen taak. Alleen jij. En je ademhaling. -
Zeg één keer per dag bewust ‘nee’
Begin klein. Nee zeggen tegen dat extra overleg. Of tegen je eigen neiging om alles zelf te doen. -
Schrijf op wat je van jezelf moet
Maak een lijstje met alle ‘ik moet’-gedachten. Moet je dat echt? Of denk je dat je het moet?
Bonustip 4: Lees ook het blog “5 redenen waarom grenzen aangeven zo moeilijk is – en de oplossing”
Waarom deze tips wél helpen, maar niet genoeg zijn
Begrijp me goed. Deze tips zijn waardevol.
Ze geven lucht. Een begin van bewustwording.
Maar: ze gaan het niet voor je oplossen.
Want als het zo simpel was, had je het allang gedaan.
Het échte werk zit dieper.
In die oude overtuigingen.
In het patroon waarin jij jezelf op de laatste plek zet.
In het gevoel dat je het allemaal zélf moet doen, omdat je het anders niet goed genoeg doet.
Daar heb je begeleiding bij nodig. Iemand die met je kijkt. Die liefdevol confronteert. Die je terugbrengt naar jouw kracht.
Gratis sessie: rust, inzicht en richting
Plan een gratis gesprek van 30 minuten met mij.
We kijken samen naar:
– Waarom je vastloopt (en waar dat écht vandaan komt)
– Wat jij nu nodig hebt om weer ruimte te voelen
– En wat jouw eerste haalbare stap is
Geen vage adviezen. Geen lange trajecten. Gewoon 1-op-1, eerlijk en praktisch.
Zodat jij niet blijft rondlopen met dat gevoel van onrust, frustratie of falen.
Maar weer voelt: ik heb regie. En ik kies voor mezelf.